jaddeeeBOSTAN

"Oha hayat cidden garip.Hiç ummadığın bir anda hiç ummadığın birine karşı bir 'çekim' hissedebiliyorsun.akjhaskhasdş" şu an bunu düşünüyorum bira kokusu üstüme sinmiş.

Böyle delice aşık olmak bana göre diyil derdim ya hani,
sanki hiç aşık olmıycakmışım gibi.
Saçma gelirdi, körkütük ve sırılsıklam terimleri.
Bu çocuk yedirdi bana tüm cümlelerimi.
2 yıldır yiyorum kusucam.Yok yok,
yuttum bile hepsini.
Sindiremiyorum sorun orda. ahahgkgfjfş

"bence evlenin.arada kavga edersiniz, belki birbirinizi öldürürsünüz." dedi.
Biz kavga etsek anlaşamamazlıktan öldürmeyiz.
O kadar aynıyız ki.
İki insanın aynı gün aynı şeylere mi siniri bozulur.
Boşuna demiyorum biz aynıyız diye.Aynıyız işte.
Bence farkındasın sen de!

dün.hihi

arkadaşız sadece hani.

çokta severim fotoğrafçı genci.

ne kafası yaşıyorsunuz çok merak ediyorum

Uzun zamandır blogumu tek bir kişiye ithafen yazıyorum ama tam şu anda
tek bir yazı da olsa bu durum değişmiş bulunmakta.Konuya giriyorum hemen.
İnsanların neden yersiz çekişmelerinin olmadığı bir an yok? Kıskançlıklar veya ego
tatmin edercesine sataşmalar ota boka.Kendini üstün göstermeler, senden üstte olanı
ezebilmek için.Oysaki biliyorsun kim iyi kim kötü.Kaşınmak terimi var ya hani aynı bu durumlara
uygun bir terim.Gerçekten büyüdükçe daha iyi anlamaya başladım kelimelerin anlamlarını.
Yoktan bok yaratan insanlar.Kendilerini yüce sanmalar falan.Dünya'nın en çirkef insanları olduklarını
birileri yüzlerine vursa herhalde intihara falan kalkışırlar diye düşünmekteyim.Hmm, ya da tam tersi
olur seni öldürmeye çalışırlar.Nasıl bir kafa bu ya?İnsanları sahipsiz sanma kafası.Cidden nerde yaşıyor
bu insanlar ben anlamıyorum.Şu anda blogumu bu iğrenç insanları anlatarak kirlettiğim için bile,
şu durumdan nefret ediyorum.İçimde öyle bir birikmişlik var ki, yıllarca konuşsam içimdeki bu kini atamam.
Daha fazla uzatmaya da gerek yok bu yüzden.

Nasıl, nasıl da acıtmıştı canımı ben çok isterken.
Nasıl, nasıl da sevmişti beni ben acıtsın isterken.
Dengeyi kuramıyoruz.
İncecik bir ipte yürümeye çalışıyoruz.
Uçurumun kenarındayız.
Senle ben.
Yükseklerdeyiz şimdi,
Aşağıdayız bazen.
Nasıl, nasıl diye sorup dururken.

ben bizi çok yakıştırıyorum.
hani bu 2 yıl boyunca "lanet olsun hiç uyuşmadığımız için.." gibi bir cümle
hiç ağzımdan çıkmadı.
Bence birlikte olmamamız için hiçbir neden yok.
Düşüncelerimiz, tavırlarımız, karakterimiz neredeyse aynı.
Hatta bazen görünüşümüzü bile benzetiyorum.
İşte bu yüzden deliriyorum.
"Öyleyse neden?"