Bana değer veren, benle konuşmaya çalışan insanların
hepsini itiyorum.Kimseye kendimi anlatmıyorum artık.
Eskisi kadar konuşmuyorum, konuşmak istemiyorum.
"Tanıyanlar tanısın, tanımayanlarsa, kendi bilir"
diyorum.Fazla arkadaşa ihtiyacım yok, nefret edenim
çok olsun."Bir, iki arkadaşım olsun onlar bana yeter" diyorum.
İşime gelince yakınlaşıyorum, istemiyince uzaklaşıyorum.
Birini öpersem bunun bir anlamı olmayabilir, ya da dokunurken
kendi dokunuşlarımı hissetmeyebilirim.Umursamazlık, dengesizlik.
Git gide sana benziyorum.Ama sana, senin gibi olamıyorum.
Sanırım ben, sen olduğum için,
tepkisizsin bana.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder