Son bir kaç gündür,

zihnimle ağzım bir savaş veriyor.

Kelimelerim parmaklarıma dolanıyor, yazamıyorum.

Tıpkı şimdi olduğu gibi.

Artık anlatıcak bir şey kalmamış gibi,

sadece her geçen gün biraz daha büyüyen,

büyürkense sıkışan bir sevgim var.

Artık hiç bir yere sığmıyor, artık hiç bir şey bunu

göstermek için yeterince büyük diyil.

Artık kelimeler, basit diyil bu kadar.Bunu anlatmak için.

O yüzden ortaya dökülenler bu kadar basit işte.

Bize sonsuzluk lazım, sana da, bana da.

Bize sonsuzluk gerek.

Hiç bir yere sığmayan enerjilerimizi, korkularımızı,

öfkelerimizi, ve sevgimi..

Koyabileceğimiz bir sonsuzluk gerek.

Bize özgürlük gerek.

Bizi birbirimize bağlasalar da, sonra

yeryüzüne bağlayan iplerimizi kesseler.