28 Aralık 2009 Pazartesi

gerekirdi

Bişeyler demesini beklemiştim o gün.Bişeyler söylemesini bu konu hakkında.İyi veya kötü, bişeyler söylemesini istemiştim.Hayatımın en güzel günüydü belki de, hiç o kadar mutlu olduğumu hatırlamıyorum.Mucize derler ya hani.Oydu işte benim için.Belki de hayatımdaki ilk mucize oydu.O anı düşünmediğim bir salise bile yoktu.Eve geldiğimde ondan birşeyler duymak istedim.Hiçbirşey olmamış gibi davranmadı evet hatta oldukça rahattı.Ama konuşmadı.Birşeyler söylemeliydi.Ama söylemedi.Söylemesi gerekirdi.
Benim onun yanında sözcükler boğazımda düğümleniyo.Farkında diyil mi?Benim birşeyler söylememi nasıl bekleyebilir ki?Onun yanındayken ya herşeyi unutuyorum ya da mantığım deli gibi bağırırken "Konuş Selin!Konuş artık!Selin!Söyle artık!Söyle ve kurtul Selin!", duygularım susmam ve anın tadını çıkarmam gerektiğini söylüyo.Ben napıyorum anın tadını çıkarıyorum.Yaşadığım andan haz alsam da eve gelip ağlamam niye?Onun için ağlamaktan yoruldum.Konuşması gerekirdi.
Farkında diyil mi onlayken kendimi kaybettiğimin?Belki başka bir tanımla eridiğimin sıcaklığı karşısında soğuk kalamadığımın.Bir çok kez olmaya çalıştım, saçma sapan şeyler yaptım sonra ağladım, ağladım, ağladım.Sonra bi baktım ki yine elinin altındayım.İstese hepte orda olucağımı.Fark etmesi gerekirdi.
Daha gözlerinin bile ne renk olduğuna dikkat etmeden kaç insanı savunmuşumdur, korumuşumdur.Sadece onu.O ilk günden beri ona ne kadar değer verdiğimi, onun için neler yapabiliceğimi, onu ne kadar önemsediğimi.Görmesi gerekirdi.
Yaşadığımız bunca şeyden sonra, hatta arada sırada benim kurduğum empati ve telepatilerden sonra, kendimden verdiğim ödünlerden sonra..Bence beni artık biraz SEVMESİ GEREKİRDİ.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder